Historia

Od początku do 1945 roku

Teren pod budowę domu (dawny nr 22) należał pierwotnie do włości Heinricha Heptnera (nr 24, dziś Droga do Wodospadu 7), zwanego „brodatym Heptnerem” (Bard-Heptner). 

Pod koniec lat 80-tych XIX w. przesiecki nauczyciel w szkole ewangelickiej, Hermann Krusche, nabył teren celem zbudowania sobie zacisznej siedziby. Zakup wstrzymano, ponieważ na miejscu brakowało wody potrzebnej przy budowie. Później jednak Ehrenfried Wolf, sąsiad spod numeru 21 (Droga do Wodospadu 10), zgodził się dostarczyć wystarczającą ilość wody ze swojej posesji. 

Właścicielem terenu został naczelnik urzędu budowlanego Frick z Jeleniej Góry, który w latach 1894-1895 zbudował tutaj z dużym trudem dom dla swojej córki Lucie i jej męża, profesora Paula Krollicka. 

Przed zimą murarz Aßmann z Podgórzyna przygotował narzędziami i materiałami wybuchowymi na gołej skale wykop, by budowa domu mogła zacząć się wczesną wiosną. Budynek nazwano Hainburg, czyli „przesiecki zamek” i to nie bez powodu. W tamtym czasie popularnym nurtem w architekturze stał się historyzm, polegający na naśladowaniu stylistyki minionych epok i na zaniechaniu dążenia do stworzenia własnego stylu, na rzecz naśladowania przeszłych wielkich stylów w sztuce i architekturze. 

Historyzm zbiegł się z romantyzmem w sztuce i literaturze. Powstał z romantycznej tęsknoty za tym, co dalekie, za historią i nieskrępowaną naturą.

W Niemczech jednym z nurtów w ramach historyzmu był tzw. „altdeutsche Burgstil” (czyli staroniemiecki styl zamkowy), nawiązujący do architektury budowli średniowiecznych. Popularny stał się m.in. wśród nowobogackich, którzy w ten sposób chcieli podkreślić swój status. Pierwotnie dom nr 22 faktycznie przypominał zamek, stąd nazwa „Hainburg”. Miał wieżę i blanki, przez co w ogóle nie pasował do krajobrazu i otaczających go budynków. Dlatego później dodano krokwie, na których oparto widoczny do dziś charakterystyczny spiczasty dach. 

Przed wojną „Hainburg” był chętnie odwiedzany, ponieważ znajdował się w parku, z dala od dużego ruchu. Oferował turystom 4 pokoje. Ostatnią niemiecką właścicielką domu była Ella Feder. Mąż jej, Georg Feder, urzędnik bankowy, zmarł w latach 30-tych XX w., a pani Feder zginęła w roku 1945 zabita przez minę we Frankfurcie nad Odrą.

Od 1945 po lata 90 XX wieku

Po wojnie budynek wszedł do zasobu obiektów turystycznych Funduszu Wczasów Pracowniczych i do lat 90-tych XX wieku działał jako Dom Wczasowy „Dzikuska”. Został wówczas poddany przebudowie, w wyniku której powstała nowa klatka schodowa, zmieniono rozkład pokoi, powstały wspólne sanitariaty. 

W latach 90-tych XX wieku budynek przeszedł w ręce prywatne, nie był używany i stopniowo się dewastował.

Obecne dziej zamku

Zamek w Przesiece został zakupiony przez nowych właścicieli został poddany gruntownemu remontowi w latach 2022-2025 i znów stał się jedną z architektonicznych pereł Przesieki.